Chronische pijn, tegenwoordig SOLK (Somatisch onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten) komt meer voor dan hartklachten, diabetes en kanker samen (Jensen en Turk, 2014) en kan iemands leven totaal ontwrichten.

Uit een onderzoek van NIPO uit 2000 blijkt dat 20 % van de volwassenen last heeft van chronische pijnklachten. Dat is één van elke vijf mensen!

Kentering in denken over chronische pijn

De traditionele visie op chronische pijn, is dat de pijn rechtstreeks voortkomt uit weefselschade. Melzack & Wall (1965, 1982) brachten een revolutie teweeg met hun onderzoek naar chronische pijn mechanismen. Hun theoretisch model, de "gate-control theorie of pain", bracht een kentering teweeg in het denken over chronische pijn. Het belangrijkste wat uit hun onderzoek naar voren kwam was dat er naast fysiologische er ook emotionele en cognitieve factoren zijn die invloed hebben op de pijnbeleving. Wij kunnen ons bijna niet meer voorstellen dat je deze factoren buiten beschouwing laat. Tegenwoordig zijn er vele onderzoekers die hierop door borduren.

Onderzoek naar zelfhulpmethoden:

In een onderzoek uit 2014 onder 172 whiplash patiënten, gepubliceerd in The Lancet komt naar voren dat een zelfhulpmethode net zo effectief kan zijn als 20 uur fysiotherapie (combinatie van spier-, balans-, stretch-, conditie- & krachtraining en houdings correctie en manuele therapie). Wie had dat kunnen voorspellen?

Iedereen uit het onderzoek kreeg een instructieboekje om zelf mee aan de slag te gaan en daarna werd de onderzoeksgroep in 2 groepen opgedeeld. De ene groep kreeg 20 uur therapie en de andere groep 30 min uitleg over het zelfhulpboekje en de mogelijkheid om vragen te stellen en om te bellen indien nodig. Beide groepen verbeterden even veel en de conclusie was dan ook dat het voor deze groep patiënten geen meerwaarde had om een langdurig fysieke programma te volgen. Waarschijnlijk geldt dit voor meer chronische pijnpatiënten.

Waarbij ik niet wil zeggen dat het volgen van therapie niet nuttig is voor mensen met chronische klachten maar dat we als behandelaars goed kijken naar onze interventies en dat we onderzoeken welke manier van pijneducatie werkt. Het zelfhulpprogramma van de Triggerpointcoach, in het gedachtegoed van Clair Davies, blijken steeds meer effectief.

Werkwijze herzien

Butler (2014) schrijft in een commentaar dat het van durf getuigt om de werkwijze die we al meer dan 20 jaar voorschrijven, onder de loep te nemen. Hij schrijft "Het is tijd voor een persoonlijke en professionele reflectie hierin". Hij benadrukt de visie dat educatie van de patiënt van belang is, met andere woorden: we moeten op een positieve manier uitleggen waarom je lichaam reageert zoals het reageert en ook wat de functie daarvan is. Maar ook het belang van de oefeningen en het resultaat wat je met die oefeningen kunt bereiken.

Uit ander onderzoek blijkt dat alleen informatie geven over biomedische aspecten (Cohen, Goel et al. 1994; Gross, Aker et al. 2000; Maier-Riechle and M. 2001) niet werkt.

In onze educatie moeten we dus verder gaan dan alleen het medische aspect, we moeten ook kijken naar aspecten in het emotionele, cognitieve, creatieve, hormonale, autonome, immuunsysteem en communicatieve domein. Dan pas kunnen we coachen. Butler roept op om educatie in het zetten als interventie en dat lijkt me een goed plan!

Wil je geen blog missen? Schrijf je dan hier in!